Pierwszy porządek pomagania

 
Pierwszy porządek pomagania jest taki, że można dać tylko to, co się ma, a oczekiwać i brać tylko to, czego się potrzebuje.
Pierwszy nieporządek pomagania zaczyna się wtedy,
- gdy ktoś chce dać coś, czego nie ma,
- a inny chce wziąć coś, czego nie potrzebuje.
- Albo kiedy oczekuje i żąda od drugiego czegoś, czego ten dać nie może, bo sam tego nie ma
- Ale też kiedy ktoś nie powinien czegoś dawać, ponieważ w ten sposób odebrałby drugiemu coś, co ten potrafi lub musi sam udźwignąć i może lub powinien to zrobić.
Dawanie i branie mają zatem granice. Sztuka pomagania polega na dostrzeganiu tych granic i ich przestrzeganiu.
Takie pomaganie cechuje pokora. Często w obliczu oczekiwań, a także cierpienia, rezygnuje się z pomagania. To, co pomagający musi przy tym narzucić zarówno sobie, jak i temu, kto szuka u niego pomocy, widzimy naocznie przy ustawieniach rodzinnych. Ta pokora i rezygnowanie przeczą wielu tradycyjnym wyobrażeniom o prawdziwym pomaganiu i często narażają pomagającego na ciężkie zarzuty i ataki.